1751 Januarij van Boegies
These documents relate to two groups of slave runaways. The first deals with ten recently arrived Southeast Asian slaves, who separated into two groups. The first, of four, seem to have got away, while of the other six, four were killed by a commando, one got away and one was captured, hence this letter by the Stellenbosch landdrost. They escaped in the middle of January and it seems as if the encounter with the commando took place around 2 February.
News of all this reached the slaves in Cape Town, because on 13 February the second group of twelve slaves and a bandietbandietLiterally ‘bandits’. These were convicts sentenced by the VOC courts to hard labour. The term was used for any such person, irrespective of his or her status as a slave or free person.1 fled, inspired by the news that ‘recently a group of slaves had taken flight and had already arrived safely in a free negerij’.2 This group did not get very far, as they were all recaptured three days later, not far from Cape Town.
This example thus illustrates how news travelled (and was elaborated) on the slave ‘grapevine’ in Cape Town and how one episode of escape could act as an incentive for others. It is interesting that all the slaves involved were from the Indonesian archipelago: this may reveal an alternative information network that existed among Malay-speaking slaves, despite their different owners, and some of the convicts in the town.
The second group was hierarchically structured, with an appointed leader. Their plot was foiled when they were cornered by a commando, but their organisation was demonstrated by their spirited defence in what amounted to a pitched battle, with use of Southeast Asian weapons and war cries.3
Footnotes
-
The group originally consisted of thirteen, but two were shot dead during capture, so only eleven were prosecuted in the end. ↩
-
An old Dutch colonial word meaning a community, or village, of black people. ↩
-
The documentation in this case also includes the eijscheijschLiterally ‘claim’ or ‘demand.’ This is strictly speaking the eijsch ende conclusie without the final part about sentencing, but the term is often used as a shorthand for the whole document. and the testimonies of each of the accused, as well as that of veldcorporaalveldcorporaalLiterally ‘field corporal.’ After 1715, male burghers in the rural districts formed a citizen militia of which the landdrost (magistrate) was the commanding officer. The various divisions (commandos) of a district were each headed by a veldcorporaal. Burgert Van Dijk junior and the burgher Willem Pool, CJ 359, ff. 118-62. For a similar example of ethnic links among slave runaways, see 1760 Achilles van de West Cust et al. ↩
CJ 2485 Inkoomende Brieven, 1729-1759, Deel 1, ff. 130-33.
The Cape of Good Hope.
To the right honourable lord Rijk Tulbagh, nominated governor of the aforementioned Cape and the areas falling under its control etc. etc. etc.
Right honourable lord!
Taking the liberty to send herewith to the Cape a certain Bugis male slave (being, as best as I could understand from him, named Januarij, but without him being able to name his master, and who, about 3 to 4 weeks ago now, with nine other bondsmen, all Orientals and recently brought here from the [East] Indies, fled from their owners living at the Cape), who was delivered to me as prisoner by the farmer Andries van Dijk, with the report that during the morning of the second of this month, the said slave, together with five other bondsmen, armed with 1 bayonet, 1 axe, 1 machete, 3 knives and 5 clubs, came to the farm of his fellow farmer Fredrik Hijlon, situated across the mountain in the Kleine Rivervalley. Since they did not want to give themselves up as prisoners and even, while calling out: “Amok!”, tried to resist, three of the aforesaid slaves were shot dead, both by Van Dijk (who is living on the aforesaid farm) and by the said Hijlon and a certain young man, Martien Hendrikse; and also that a fourth slave, while fleeing, was given a blow with a stick in such a way both on his back and against his head by a bondsman of the aforementioned Van Dijk, that he too, a short while thereafter, came to pass away and, moreover, that the aforementioned slave Januarij (who, according to Van Dijk, had nothing with him, nor does he know whether he had resisted in any way) was thereupon apprehended by the said Van Dijk, and finally, that the sixth or remaining slave saved himself in the meantime by fleeing, and is still absent.
And considering that the last mentioned might possibly once again resort to his four other comrades (although the aforementioned Januarij asserts that they had separated from the others because of a disagreement which developed amongst them), and since some tracks going to and fro were apparently discovered on the beach in the vicinity of Hanglip, I have therefore already, in order to catch the fugitives, sent out two commandos, namely one from here and the other from Bot River, situated beyond the mountain, to reach each other at the large bay behind Hanglip; of which I have the honour to report with this to your right honourable lord, while further remaining with the utmost respect,
Right honourable lord!
Your right honourable lord’s most humble and obedient servant,
[signed] A. van Schoor.
Stellenbosch, 12 February 1751.
Cabo de Goede Hoop.
Aan den weledele gestrenge heere Rijk Tulbagh, g’eligeert gouverneur van Cabo, voormeld, ende den resorte van dien etc. etc. etc.
Weledele gestrenge heer!
Neeme de vrijheijt hierneevens Caebwaerts op te senden, seekeren Bougeneesen mans slaef (zijnde, soo als best van hem verstaen kan, Januarij genaamt, sonder desselfs meester te kunnen noemen, en nu, 3 à 4 weeken geleeden, met nog neegen andere lijfeijgenen, alle Oosterlingen en onlangs uijt India hier aangebragt, van hunne, aen Cabo woonende, lijfheeren gevlugt) denwelke mij, door den landbouwer Andries van Dijk, gevangen is overgeleevert geworden, met berigt dat gemelde slaef op den 2de deeser maand, des voordemiddags, met ende beneevens nog vijf andere lijfeijgenen, die met 1 bajonet, 1 bijl, 1 kapmes, 3 messen en 5 knuppels gewapent waren, op de plaats van den meede landbouwer Fredrik Hijlon, over de berg aan de Klijne Riviersvallij geleegen, gekoomen zijnde, drie van voorseijde slaeven, nademael zijlieden sig niet hadden willen gevangen geeven en selfs onder ’t geroep van: Amock, te weer tragten te stellen, soo door hem Van Dijk (denwelken ter voorseijde plaetse woonagtig is), als door gedagte Hijlon en seeker jongeling, Martiens Hendrikse genaamt, doodgeschooten waeren geworden, als meede dat een vierde slaef, al vlugtende, door een lijfeijgen van meergemelde Van Dijk met een stock sodanig een slag, soo op de rug, als teegen het hoofd, was toegebragt, dat insgelijx wijnig tijds daeraen den geest gegeeven had, mitsgaders wijders dat den slaef Januarij, boovengemeld, (die hij Van Dijk segt dat niets bij sig gehad, nog ook te weeten dat eenig teegenweer gedaen heeft) daerop door gerepte Van Dijk geapprehendeert geworden was, en eijndelijk dat den sesde of overige slaef sig inmiddens met de vlugt, soo als ook nog absent is, gesalveert had.
Ende ten aensien den laetstgemelde sig mogelijk wel weeder bij zijn vier andere mackers (hoewel meergemelde Januarij voorgeeft dat zijlieden ter saeke van onderlinge ontstane questi van den anderen waren afgeschijden) sal vervoegt hebben, en men daer en booven verstendigt geworden is, dat gints en herwaerts langs het strand, omtrent de Hanglip, eenige voetspooren souden ontdekt geworden zijn; soo heb ik, ten eijnde bij moogelijkheijt die fugativen te kunnen agterhaelen, reets twee commandos, als namentlijk de eene van hier en de andere van de Botrivier, over de berg geleegen, om malkanderen aan de groote baaij, agter de Hanglip, te gemoet te koomen, uijtgezonden; van welk een en ander de eer heb uw weledele gestrenge bij deesen onderdaniglijk berigt te doen, terwijl wijders met de uijtterste hoogagting verblijve.
Weledele gestrenge heer!
Uw weledele gestrenges seer onderdanigen en gehoorsamen dienaer,
[get.] A. van Schoor.
Stellenbosch, den 12e Februarij 1751.
CJ 788 Sententiën, 1750-1755, ff. 58-67.
Since, from the voluntary, verified confessions of Tallone van Boegies, who used to be assigned as convict to the honourable Company’s slave lodge1, age about 40, Jason van Boegies, bondsman of the captain lieutenant Wijnand Willem Muijs, age 36, Jephta van Boegies and Baatjoe van Balij, both slaves of the chief prison warder Hermanus Hermansz., the one aged 25 and the other 22, Fortuijn van Boegies, belonging to the Chinese Limpsinko, age 24, Pomade van Macassar, slave of the soldier Nicolaas van Blerk, age 30, September van Padang,2 bondsman of the chief servant of the armoury Joachim Kannemeijer, age 25, Maij van Sambouwa, belonging to the burgher Roelof Ruijgrok, age 30, Baatjoe van Boegies, bondsman of the burgher Gijsbert Rogiers, age 40, Baatjoe van Mandhaar, slave of the captain at sea, the honourable Gerrit Rijndertsz. de Vos, and April van Boegies, belonging to Hendrick Pietersz. van Gale, also 40 years old at a guess, currently their honours’ prisoners, done without torture or force of bonds, of irons, or even the least threat of suchlike, and from the other documents furnished in the case, it has appeared as clear as daylight to the honourable Council of Justice of this government:
That the prisoners agreed with one another to run away, and indeed especially on the proposal of the first prisoner, who impressed upon most of them that there had recently been a group slaves who had also taken flight and who had already arrived safely at a free village of blacks or even on Madagascar. To this end, on Saturday evening, the thirteenth of the past month February, they, numbering thirteen men, went one after the other behind the Castle, where the first and second prisoners were also appointed as their captains and leaders during the time that some of the prisoners were still arriving, after which the prisoners – except for the seventh prisoner who, since, according to what he asserts, the right person to show the way was not there, turned back again – all went together across Salt River to the side of Jan Biesjes Kraal,3 from where the first prisoner, being their first head and captain, sent back again the fifth and eleventh prisoners to the Cape with orders to not only fetch food for them, for the buying of which the first prisoner gave the second prisoner five schellingen to hand over to the fifth and eleventh prisoners, but also, as he ordered his two envoys to tell at the same time the seventh prisoner at the Cape, that he too had to come to him and his gang with the musket and gun powder, in accordance with the promise he had made. All of which was likewise ordered of them by the second prisoner, upon which order the two aforementioned prisoners then immediately set out to the Cape where, when they arrived there, the fifth prisoner gave one of the five schellingen he had received to the eleventh prisoner to buy bread with, but with which [money] the eleventh prisoner left him and went home, without getting involved again with this gang. Therefore the fifth prisoner bought bread for one schelling and fish for three schellingen and thereafter set out again on the way outside [of Cape Town] to the gang, but without having spoken to the seventh prisoner, who kept to the Castle, since the fifth prisoner got to the Cape at night and therefore did not have any occasion to speak to the seventh prisoner. After the fifth prisoner again found the gang at the place where he had left them, it was decided there by the first, second, third, fifth and sixth prisoners, on the proposal of the first and sixth prisoners, that in order to obtain food they had to go to the outlying farms and ask amicably for food and other necessities there but, in cases where this would be refused them, they would murder and take away everything that they could find; to which the first prisoner added that in case any one of the prisoners did not wish to do this, the first prisoner would thrash or murder him. The prisoners continued to remain in that vicinity until Tuesday, the 16th of February of this year when, while they were lying asleep in the underwood, they were attacked by a commando of Europeans and were eventually forced to surrender, which the prisoners were at first by no means prepared to do, as the first prisoner, since being their first captain, leaped up with a large knife or parrang in his hand and encouraged them to defend themselves by shouting in Malay: Lavang, that is: “Defend yourself”,4 which order the prisoners for the most part also faithfully tried to follow, and especially the second prisoner, being their second head and captain, since he not only sought to encourage his gang to resistance by waving over his head the broadsword he had brought with him, and which he had stolen from his owner about a month beforehand, but also when two of the gang had already been shot dead, the second prisoner, as also the first prisoner, still would not give himself up as prisoner, but tried to defend himself for so long until the commando was forced to shoot at both of them and, thus injured, they were delivered, along with their other still living accomplices, of whom two more were wounded, into the hands of justice, into which the seventh and eleventh prisoners were also afterwards delivered.
All of which are abominable deeds, perpetrated by a gang of fugitive scoundrels, who left the service of their masters purely out of wantonness and petulance, and wanted wilfully and profanely to expose the inhabitants of this country to many of their already planned dangerous designs, which could truly have been of the most wicked consequences, and which therefore cannot remain unpunished but deserve to be punished most rigorously as an example and deterrent to all similar malefactors.
Thus it is, that the honourable Council of Justice, aforementioned, serving today, having seen and read with attention the written crimineelen eijsch en conclusie drawn up and delivered for and against the prisoners by the honourable independent fiscal, Pieter Reede van Oudshoorn, by reason of his office, as well as having noted their voluntary, verified confessions, and everything else which served the case and could have moved their honours, practising justice in the name and on behalf of the high and mighty Lords States General of the United Netherlands, as also of his most serene highness, the Lord Prince of Orange and Nassouw, as hereditary Stadtholder of the Republic our Chief Governor, Captain and Admiral General, and having judged all the prisoners, is sentencing them with this: to be taken to the place where criminal sentences here are usually executed and there to be handed over to the executioner, the first and second prisoners, Tallone and Jason, both van Boegies, to be punished with the ropes on the gallows in such a way that death will follow, thereafter their dead bodies to be dragged to the outer place of execution and there again to be strung up, to remain thus until being consumed by the air and birds of heaven; further that the nine remaining prisoners be tied to a stake, severely scourged with rods on their bare backs, and thereupon the third, fifth, sixth and seventh prisoners, by the names of Jephta and Fortuijn, both van Boegies, Pomade van Macassar and September van Padang, to be branded, after which they must be riveted in chains together two-by-two, in which each is to labour without wages on the honourable Company’s public works for a period of fifteen consecutive years; further the fourth, eighth, ninth and tenth prisoners, with the names of Baatjoe van Balij, Maij van Sambouwa, Baatjoe van Boegies and Baatjoe van Mandhaar, each for a period of five years, and the eleventh prisoner, April van Boegies, for three consecutive years to be riveted in chains, to be thus sent back home again to their masters, on condition that they pay the costs and expenditure of justice; with the sentencing of all the other prisoners to the costs and expenditure of justice.5
Thus done and sentenced in the Castle of Good Hope on 18 March 1751, as also pronounced and executed on the 20th thereupon.
Let the sentence be done, [signed] R. Tulbagh.
[signed] S. Swellengrebel, J. Meinertzhagen, Hendk. de Ruijter, Ns. Heijning, Cl. Brand, Corns. Eelders, Js. de Grandpreez, Am. Decker, D. d’Aillij, Jn. Raeck, H.J. Prehn, P.J. v.d. Poel.
In my presence, [signed] Jn. Fr. Tiemmendorf, secretary.
Footnotes
-
Bandieten were convicts, many of whom were sentenced to hard labour at the Cape from VOC settlements in Asia. They were either imprisoned in the Slave Lodge, as in this case, or on Robben Island (Shell 1994: 195-97; Ward 2002: 224-74). ↩
-
Padang is a town on the west coast of the island of Sumatra. ↩
-
A well-known landmark at the Cape, this Company grazing farm was about eight kilometres north-east of the Castle, approximately where modern-day Milnerton now is (Thunberg 1986: 54). ↩
-
Since all of these slaves came from the Indonesian archipelago it is not surprising that they used Malay amongst themselves. On the use of contact languages at the Cape, see 1763 Christina Strang and 1775 Moses van de Caab. ↩
-
These sentences were those recommended in the eijscheijschLiterally ‘claim’ or ‘demand.’ This is strictly speaking the eijsch ende conclusie without the final part about sentencing, but the term is often used as a shorthand for the whole document. (CJ 359, ff. 124v-25v) and were recorded in the regtsrollenregtsrollenLiterally ‘rolls of justice’, the minutes of the proceedings of the Council of Justice. after a week’s delay while the documentation was read by the Council, CJ 33, ff. 43-5 and 48-52. ↩
Dewijl uijt de vrijwillige gerecolleerde confessiën van Tallone van Boegies, als bandiet in ’s edele Compagnies slaven logie beschijden geweest, oud omtrent 40, Jason van Boegies, lijfeijgen van den Capitain Lieutenant d’ edele Wijnand Willem Muijs, oud 36, Jephta van Boegies en Baatjoe van Balij, bijde slaaven van den cipier Hermanus Hermansz., den eenen oud 25 en den anderen 22, Fortuijn van Boegies, toebehoorende den Chinees Limpsinko, oud 24, Pomade van Macassar, slaaf van den soldaat Nicolaas van Blerk, oud 30, September van Padang, lijfeijgen van den meester knegt der waapenkamer Jochim Kannemijer, oud 25, Maij van Sambouwa, toebehoorende den burger Roelof Ruijgrok, oud 30, Baatjoe van Boegies, lijfeijgen van den burger Gijsbert Rogiers, oud 40, Baatjoe van Mandhaar, slaaf van de capitain ter zee d’ edele Gerrit Rijndertsz. de Vos, oud 25, en April van Boegies, toebehoorende Hendrick Pietersz. van Gale, meede naar gissing oud 40 jaaren, thans ’s heeren gevangens, buijten pijn ofte dwang van banden, van ijsers, dan wel de minste bedrijging van dien gedaan, en andere stucken ten processe gefourneert, den edelagtbaare Raad van Justitie deeses gouvernements sonneklaar is gebleeken:
Dat de gevangens onderling met malkander afspraak genoomen hebbende om te gaan drossen, ende wel insonderheijd op het voorstel van den eersten gevangen, die hun voor ’t meeste gedeelte heeft ingeprent dat er onlangs ook een parthij slaaven de vlugt genoomen hadden, dewelke reets behouden in een vrije negereij, dan wel op Madagascar, aangeland waaren, zij gevangens gesamentlijk ten dien eijnde op Saturdag avond, zijnde geweest den 13 der gepasseerde maand Februarij, ten getalle van derthien stux, den eenen na den andere, hun agter ’t Casteel begeeven hebben; alwaar dan ook den eerste en tweede gevangen, onderwijl dat sommige der gevangens nog aankoomende waaren, tot hunne capitains en aanvoerders aangestelt zijn geworden. Waarna sij gevangens hun, behalven den seevenden gevangen, die vermits, volgens sijn voorgeeven, den regten wegwijser aldaar niet praesent was, weederom terug is gekeert, hun gesamentlijk, over de Zoute Rievier [sic] naar de kant van Jan Biesjes Kraal begeeven hebbende, den eerste gevangen als hun eerste hoof en capitain, den vijfde en elfde gevangens, van daar na de Caab weederom terug heeft gesonden, met ordre om niet alleen kost voor hun te gaan haalen, tot welkers inkoop hij eerste dan ook aan den tweede gevangen vijf schellingen, om aan den vijfde en elfde gevangen ter hand te stellen, gegeeven heeft, maar ook teffens sijne twee afgesanten heeft geordonneert, om teegens den seevende gevangen aan de Caab te seggen, dat hij seevende gevangen met den snaphaan en ’t kruijt, agtervolgens zijne gedaane beloften, meede bij hem en sijn complot koomen moeste, hetwelke door den tweede gevangen insgelijx aan deselve is belast geworden, op welke bekoomene ordre de twee voornoemde gevangens sig dan ook immediaat Caabwaarts vervoegt hebben, alwaar gekoomen zijnde, heeft den vijfde aan den elfde gevangen, van den ontfangene vijf schellingen, een schelling tot den inkoop van brood afgegeeven, waarmeede hij elfde gevangen sig egter van hem heeft geabsenteert en naar huijs gegaan is, sonder sig wederom het complot1 te bemoeijen, oversulx hij vijfde gevangen voor een schelling brood, en drie schellingen vis gekogt hebbende, zich daarmeede weederom op weg naar buijten bij het complot begeeven heeft, sonder egter den seevende gevangen, die in het Casteel sig onthoudende was, gesprooken te hebben, ter saake dat hij vijfde gevangen ’s nagts aan de Caab gekoomen is en dus geen occasie gehad heeft den seevende gevangen te kunnen spreeken. Welk complot door hem vijfde gevangen dan gevonden zijnde ter plaatse alwaar hij hetselve gelaaten hadde, is wijders door den eerste, tweede, derde, vijfde en sesde gevangens, op het voorstel van den eerste en sesde gevangen aldaar beslooten, tot verkrijging van kost hun op de buijten plaatsen te begeeven, en aldaar in der minne kost en andere benoodigtheeden te vraagen; dog in gevalle hun deselve geweijgert wierden, als dan alles wat hun voorquam te sullen vermoorden en wegneemen, met bijvoeging van den eerste gevangen dat indien ijmand van hun gevangens niet meede doen wilde, hij eerste gevangen denselven rampocken2 ofte vermoorden soude, ende sij gevangens met dit, hun quaad voorneemen, sig daaromstreeks nog opgehouden hebbende tot Dingsdag, den 16 Februarij jongstleeden, sijn sijlieden, ’s agtermiddags in de ruijgte te slaapen leggende, door een commando Europeesen geattaqueert en eijndelijk tot de overgaave genootsaakt geworden, waartoe zij gevangens egter in den beginne geensints hebben willen resolveeren, aangesien den eerste gevangen, als hun eerste capitain, met een groot mes of parrang in sijn hand opgesprongen is en hun aangemoedigt heeft om hun ter weer te stellen, onder het roepen in ’t Maleitsch: Lavang, dat is: Weert jouw, welke ordre, zij gevangens voor ’t grootste gedeelte dan ook getrouwelijk hebben getragt te agtervolgen, en wel insonderheijd den tweede gevangen, als hun tweede hoofd en capitain, gemerkt hij tweede gevangen met zijn, meede gebragten en zijnen lijfheer omtrend een maand bevoorens ontvreemt hebbenden, houwer niet alleen door het swaaijen van denselven over zijn hoofd zijne bende tot teegenweer heeft soeken aan te moedigen maar ook, doen reets twee van ’t complot dood geschooten waaren, hij tweede gevangen, zich neevens den eerste gevangen, geensints heeft willen gevangen geeven, maar sig soo lange gepoogt heeft te verweeren, totdat het commando genoodsaakt geworden is op hun beijden te schieten en hun, dus gequetst, met hunne andere, nog leevende, seeven complicen, waarvan nog twee stux gewond waaren, in hande der justitie over te leeveren, waarin den seevende en elfde gevangen vervolgens dan ook overgeleevert zijn geworden.
Alle ’twelke sijnde verfoeijelijke daaden, door een bende vlugtende schurken gepleegt, die om enkel moedwil en brooddronkenthijd hun meesters dienst verlaaten hebbende, de ingeseetenen deeses lands opsettlijk en godlooselijk hebben willen exponeeren aan veele, bij hun reets beraamde, gevaarlijke desseijnen, die waarlijk van seer quaade gevolgen hadden kunnen sijn, ende welke dierhalven niet ongestraft kunnen blijven, maar ten voorbeeld en afschrik van alle diergelijke booswigten op ’t rigoureuste dienen gestraft te werden.
Soo is ’t, dat den edelagtbaare Raad van Justitie, voormeld, ten daage dienende, met opmercking hebbende geleesen en geresumeert den schriftelijken crimineelen eijsch en conclusie door den heer Independent Fiscaal Pieter Reede van Oudshoorn ratione officii op ende jeegens de gevangens gedaan ende genomen, wijders geleth op haare vrijwillige gerecolleerde confessies, en op al hetgeene voorts ter saake dienende was, en haar edelagtbaarens konde doen moveeren, doende regt uijt naame ende van weegens de hoogmogende heeren Staaten Generaal der Vereenigde Neederlanden, mitsgaders van sijne doorlugtigste hoogheid, den heere Prince van Orange en Nassouw, als erfstadthouder van de Republique, onsen opper Gouverneur, Capitain en Admiraal Generaal, alle de gevangens hebben gecondemneert, gelijk haare edelagtbaarens deselve condemneeren mits deesen: om gebragt te werden ter plaatse alwaar men alhier gewoon is crimineele sententiën te executeeren, en aldaar aan den scherpregter overgeleevert zijnde, den eersten en tweeden gevangens Tallone en Jason, beijde van Boegies, met de coorde aan de galg soodanig gestraft te worden datter de dood naarvolgt, voorts derselver doode lighaamen naar ’t buijten geregt gesleept en aldaar weeder opgehangen sijnde, dus te verblijven totdat door de lugt ende voogelen des heemels sullen weesen verteert, voorts de neegen overige gevangens aan een paal gebonden, met roeden op de bloote ruggen strengelijk gegeesselt, en den derde, vijfde, sesde en seevende gevangens met naamen Jephta en Fortuijn beijde van Boegies, Pomade van Macassar en September van Padang, daarop gebrandmerkt te werden, vervolgens twee aan twee aan malkander in de ketting gekloncken zijnde, daarinne ijder den tijd van vijfthien agtereenvolgende jaaren aan ’s edele Compagnies gemeene wercken sonder loon te arbeijden; wijders den vierde, agtste, neegende, en thiende gevangens, in naame Baatjoe van Balij, Maij van Sambouwa, Baatjoe van Boegies en Baatjoe van Mandhaar, ijder voor den tijd van vijf, en den elfde gevangen, April van Boegies voor drie, agtereenvolgende jaaren in de ketting gekloncken weesende, dus hunne meesters, mits betaalende de costen en misen van justitie, weederom te huijs gesonden te werden; met condemnatie van alle de verdere gevangens in de costen en misen van justitie.
Aldus gedaan ende gesententieert in ’t Casteel de Goede Hoop, den 18e Maart 1751, mitsgaders gepronuntieert ende geëxecuteert den 20e daaraanvolgende.
Fiat Executie, [get.] R. Tulbagh.
[get.] S. Swellengrebel, J. Meinertzhagen, Hendk. de Ruijter, Ns. Heijning, Cl. Brand, Corns. Eelders, Js. de Grandpreez, Am. Decker, D. d’Aillij, Jn. Raeck, H.J. Prehn, P.J. v.d. Poel.
Mij present, [get.] Jn. Fr. Tiemmendorf, secretaris.
Footnotes
-
Sic. It seems as if the word met before ‘het complot’ was omitted. ↩
-
In the eighteenth century the verb rampocken meant ‘to go plundering and stealing in an armed gang’, derived from the Javanese rampog, which is translated as ‘to attack somebody or something with spears’ (Boshoff & Nienaber 1967: 531). It is obviously in this last sense that the word is here used. The use of the verb is not known in modern Dutch or Afrikaans, although the noun rampokker (gangster) is still common. ↩